Marxisme in 2021

Marxisme is gelukkig iets van vroeger, toch? Is het weer teruggekeerd zoals trends dat doen? Waarom herkennen we het dan niet? En hoe kan het gevecht voor gelijkwaardigheid, dat enkel voortkomt uit oprecht goede intenties, ooit een negatief aspect hebben?

Hoofdstukken

1. Ongelijkheid! 
2. Marxisme; de onderdrukten tegen de onderdrukkers
3. Het goede leven
4. Intersectionaliteit 
5. Sociale gerechtigheid  
6. Identiteit in het tijdperk van het Postmodernisme 
7. Intersectionaliteit + Postmodernisme = Oneindig aantal klassen (de natte droom van de Marxist)
8. De voordelen van de slachtofferrol 
9. Intersectionaliteitsfactoren en creativiteit 
10. Wat is nou het probleem?
11. Het behalen van Sociale Gerechtigheid is onmogelijk
12. Onze ondergang 
13. De doelgerichte methodes van de Marxist
14. Wat nu dan?
15. "Jij bent gewoon bang..."

Ongelijkheid! 

De omstandigheden van mensen zijn niet gelijk. Sommigen zijn rijk, gezond en in Nederland geboren, anderen zijn arm, gehandicapt en in Afrika geboren. Aan deze ongelijkheid tussen groepen heeft soms een groep schuld, soms niet.

Mensen zijn gelijkwaardig, maar hebben niet allen dezelfde omstandigheden. De één is werkgever, de ander werkt in loondienst; niet alle ongelijkheid is inherent slecht. De meeste ongelijkheden in onze samenleving komen niet tot stand door slechte intenties, maar zijn redelijkerwijs uit te leggen. Hiërarchieën zijn overal. De Marxist echter, zegt dat deze relaties wel inherent malafide zijn, en dat dit aangepakt moet worden. 

Iemand die ik net leer kennen geef ik een redelijke hoeveelheid basis-respect, naarmate ik het karakter van deze persoon leer kennen wordt deze hoeveelheid respect groter of kleiner. Ook respect heeft niets met gelijk-zijn te maken. 

Marxisme; de onderdrukten tegen de onderdrukkers

Het Marxisme belooft een maatschappij zonder klassen, staten of geld. Het belooft een samenleving zonder armoede, zonder oneerlijkheid, zonder corruptie.

In het echte leven echter, is alles ingedeeld in hiërarchiën met verschillende niveaus, en alles en iedereen wordt onderdrukt door het niveau er boven. Oftwel; Iedereen zit in een klasse en elke klasse is per definitie "slachtoffer van het kapitalistische systeem", met bovenaan de ultieme onderdrukker, en uiteraard onderaan het ultieme slachtoffer. Ook de arbeidersklasse an sich is ook niet één geheel, maar kan je verdelen in een hiërarchie met ieder persoon op zijn eigen niveau. Iedereen heeft wel iets of iemand boven zich waartegen hij in opstand moet komen.

Hierom zal je "onderdukking", als je er naar zoekt, ook altijd vinden. Het idee dat iemand in het kapitalistsche systeem succesvol is geworden zonder anderen te onderdrukken bestaat niet. Marxisme focust zich vooral op economische eerlijkheid; arm is per definitie onderdrukt, rijk(er) is per definitie de kapitalische onderdukker.

De fundamentele aanname is dat alle ongelijkheid het ­gevolg is van ongelijke behandeling. Alle aspecten in onze samenleving zoals ras, nationaliteit, belastingen, uitkeringen, werk, gezondheidszorg, moeten met maatwerkregels onder controle gebracht worden, om gelijkheid van uitkomst te bewerkstelligen.

Wat er in praktijk moet gebeuren om de Marxistische Utopia te bereiken is: de arbeidersklasse moet in opstand komen tegen de kapitalistische onderdrukkers. De Marxist zegt; 'Het volk tegen de elite', maar in praktijk is het dus 'iedereen tegen iedereen'.

Het goede leven

In onze huidige westerse wereld hebben we het nog nooit zo goed gehad. West-Europa heeft al 80 jaar geen oorlog meer ervaren, niemand weet meer hoe echte feitelijke onderdrukking er uitziet. We hebben zo weinig problemen dat we vanuit deze luxe positie focussen op issues die we vroeger nooit opgemerkt zouden hebben. We zijn verwend en decadent. Uit verveling maken we ruzie over onbeduidende issues, verzinnen we problemen bij, en worden de zondes van onze voorouders uit de sloot gehaald.

Al decenia lang hebben politici het enkel over onze rechten. Welke rechten we nog meer moeten hebben, hoe belangrijk ze zijn, hoe ze beschermd moeten worden etc. We zijn simpleweg nite volwassen genoeg meer om het te hebben over plichten, of verantwoordelijkheid.

Door dit goede leven hebben we het waanidee gekregen dat we speciaal zijn. Het goede dat we hebben nemen we voor lief. Meer tijd dan ooit besteden we aan denken; vooral over onszelf, dat is immers het belangrijkst. We denken allemaal dat we een prins of prinsesje zijn die op een of andere ongelukkige manier in het verkeerde gezin zijn beland.

Onze rechten zijn het enige wat we belangrijk vinden. Dit individuele egocentrisme is precies waar de Marxistische ideologie op vastloopt; de belofte van het Marxistische Utopia willen we wel, maar alleen als ik er rijker van word, en alleen als ik mijn rechten er niet voor hoef op te geven. De gemiddelde Marxist-aanhanger heeft niet door dat hij zelf ook halverwege de hiërarchie zit, en dat er dus mensen onder hem zitten die hij onderdrukt, en die bij hem rechtvaardigheid komen halen.

Alles in ons leven is ons recht, inclusief de gerechtigheid van de klassen waarin wij  ons zelf geplaatst hebt. Deze hele manier van denken is deel geworden van onze identiteit. Als iemand zegt dat het mogelijk wel eens niet zo is, dan beledigd deze persoon ons tot in de kern van onze identiteit.

Door ons luxe beschermde leventje zijn onze emoties erg gevoelig geworden, we barsten in huilen uit wanneer iemand een andere mening heeft dat wij. De emotionele pijn die komt van dit soort beledigingen zijn wederom een groot onrecht, een vorm van onderdukking, de cirkel is rond.

Intersectionaliteit 

Intersectionaliteit is een analytisch raamwerk om in sociale situaties uit te zoeken wat de norm is, en dus ook wat juist niet de norm is. Dit betreft bijvoorbeeld de norm omtrent politieke standpunten, fysieke gesteldheid, rijkdom, maar eigenlijk elke variabele die je maar kan verzinnen. Zo, stelt men, maakt intersectionaliteit verschillende vormen van privileges, en dus, discriminatie duidelijk. Conclusies zijn generaliserend: de norm is bevoorrecht, en iemand die van de norm afwijkt zal waarschijnlijk niet niet onderdukt zijn.  

We komen niet onder de onderdrukkersdynamiek uit. In hoe meer aspecten jij bent in te delen, des te meer onderdrukt jij bent. Iemand die arm, homofiel, gekleurd, vrouw, en gehandicapt is, heeft veel slachtofferpunten. Iemand die blank, man, heteroseksueel, en rijk is, voldoet aan de norm en heeft geen slachtofferpunten. Deze persoon heeft zelfs deel aan de schuld van alle ongelijkheid.  

Het draait hier om groepsidentiteit, en dus worden daadwerkelijke individuele situaties niet in overweging genomen. De roep om gerechtigheid heeft hierbij enkel theoretische onderdrukking als argument. 

Wanneer je iemand indeelt in, pak weg, acht klassen, en dat kan al heel makkelijk, dan ben je al goed opweg naar individueel niveau. Het brengt dus grote verdeeldheid onder mensen, op alle niveau's in de samenleving.  

Hoe meer jij, volgens jouw intersectionaliteit, buiten de norm valt, des te groter is jouw recht op rechtvaardigheid (Lees; financiele vergoeding). Deze rechtvaardigheid wordt logischerwijs het eerst gehaald bij de aller grootste onderdukker, dit is immers de kip waarvan je het meeste kan plukken. Daarna bij de op één na grootste onderdrukker, daarna bij de daar op volgende, etc.  

Het is dus voordelig, en verleidelijk, om jezelf met zoveel mogelijk minderheidsklassen te identificeren, want je kan dan vaker je handje ophouden. 

Het is dus ook het veiligst om jezelf, door middel van een complexe intersectionaliteit, te plaatsen aan de onderkant van de samenleving, want daar wordt niets gehaald. 

Als jij, met een minderheids-intersectionaliteit, je boven anderen met een gemiddelde intersectionaliteit plaatst wordt dit gezien als gerechtigheid, en dapper. Uiteraard is jezelf boven iemand anders plaaten feitelijk nog steeds helemaal geen gelijkheid, ironisch genoeg wordt dat niet gezien. 

Sociale gerechtigheid  

Het per specifieke klasse bewerkstelligen van gerechtigheid noemen we Sociale Gerechtigheid. Iedereen is anders, dus iedereen heeft een andere vorm van gerechtigheid nodig, toch? Maatwerk gerechtigheid voor iedereen. Mocht mijn scepticisme hier niet duidelijk zijn; wat een verschrikkelijk plan. 

Hoeveel soorten gerechtigheid zijn er? Is de wet in onze rechtszalen niet zonder uitzondering van toepassing op iedereen? Is vrouwe Justitia niet blind? 

In artikel 1 van de Nederlands Grondwet staat dat iedereen in Nederland in gelijke gevallen gelijk wordt behandeld. Verder staat in artikel 1 dat discriminatie, op welke grond dan ook, is verboden. Behalve als... 

Er is maar één gerechtigheid, en deze is niet op te delen in soorten. Gerechtigheid is iets Goddelijks. Gerechtigheid is puur. Gerechtigheid is voor iedereen hetzelfde. Als iemand iets wilt toevoegen of afdoen van gerechtigheid, dan is het geen pure gerechtigheid meer. 

1. Als iets geen gerechtigheid is noemen we dat: ongerechtigheid
2. Zodra er voor het woord "gerechtigheid" een extra woord nodig is, dan is dat dus: ongerechtigheid
3. Sociale Gerechtigheid is hoe je het ook wendt of keert, per definitie: ongerechtigheid

Identiteit in het tijdperk van het Postmodernisme 

Wat ben ik, waarom ben ik, hoe ben ik, wie ben ik? Ben ik enkel deel van een groep, of ben ik een individu? Jouw persoonlijke begrip van jouw eigen identiteit vorm je door je opvoeding, je omgeving, je gedachten, je keuzes, en ook op basis van welke filosofieën er in jouw tijd populair zijn. Voorbeelden zijn; logische redenering, moralisme, empirisme, existentialisme. 

Sinds halverwege de 20e eeuw is het Postmodernisme opkomend. Het begon een tijdperk van burgerrechten, het viert diversiteit, en brengt het idee dat het unieke individu (een complexe intersectionaliteit die buiten de norm valt) de ultieme uitdrukking is van universele ontwikkeling. 

Het Postmodernisme rebeleert tegen zijn voorganger; het Modernisme. Het geloof in 'de grote verhalen', in 'de Waarheid', in ideologieën, is verdwenen. Goed en kwaad, religie, ethiek, sociaal economische systemen, normen en waarden, verstand, wetenschap, kunst, familie en gezin; álles staat ter discussie en wordt uitgedaagd. 

Oorlogen en conflicten van de afgelopen eeuw hebben het vertrouwen in rationaliteit en humanisme ondermijnd, uit de geschiedenis hebben we niets te leren. Alles is relatief, jij hebt jouw waarheid, ik heb de mijne, een absoluut is er niet. Iedereen leeft in zijn eigen universum, anderen hebben dan ook niets te vertellen, zelfs je ouders niet. 'Zin' heeft zijn vanzelfsprekendheid verloren. De begrippen 'zelf' of 'individu' zijn gedegradeerd tot slechts sociale constructies.  

Veel postmodernisten zijn losbandige levensgenieters. Met hun passie voor hun onbeperkte individuele autonomie, los van verantwoordlijkheid, geen prestatiemotivatie, geen zelfbeheersing, en een ongegeneerde wens voor de Marxistische gelijkheid, ondermijnen ze het fundament van onze westerse samenleving. 

Intersectionaliteit + Postmodernisme = Oneindig aantal klassen (de natte droom van de Marxist)

Het westerse goede leven, onze rechten als grootste prioriteit, onze gevoelentjes, participatie medailles, en filosofische losbandigheid geeft ons een postmoderne epidemie van narcisme. 

Voor slachtoffers is er altijd aandacht in de vorm van medelijden, we erkennen hoe zwaar ze het hebben en we komen voor ze op. En zo hoort het ook, bij legitieme slachtoffers. Een zelfverklaard slachtoffer wilt dit soort aandacht echter ook maar al te graag. Een goed under-dog verhaal heeft ook wel iets romantisch, we stellen niet snel vragen bij zielige verhalen. 

Tegenwoordig heeft iedereen de mogelijkheid om zichzelf in de spotlight te zetten, wat kan ik doen om de aandacht (nog meer) mijn kant op te krijgen? Hoe profileer ik mijzelf unieker als een ander?  

Aangezien zelfs de postmodernistische wetenschap de waarheid niet meer heeft is er genoeg ruimte voor creativiteit. Verzin zelf maar wie, wat, en hoe je bent. Als je uitkomt op iets dat anderen compleet abnormaal vinden doet dat er niet toe, dat geeft alleen maar aan dat je waarschijnlijk op de juiste weg bent. Want je eigen identiteit bepalen moet je vooral doen op basis van zelf verzonnen standaarden en wijsheden. Wanneer anderen kritiek of vragen hebben bij jouw mooie zelfontplooiings proces, dan ban je deze mensen uit je leven, je hebt immers het recht om niet beledigt te worden. 

De waarheid verdraaien voor aandacht en medelijden zit de narcist al in zijn aard, dus; laten we wat intersectionaliteitsfactoren benadrukken en bijverzinnen!

Ik geef toe; dat waren heel veel woorden om te zeggen dat als jij zelf verzint wat je bent, dat je dan automatisch een minderheid bent. 

De voordelen van de slachtofferrol 

• Jij heb recht op gerechtigheid, deze verwacht je van anderen 
• Jij bent veilig van anderen die gerechtigheid zoeken 
• Je krijgt aandacht in de vorm van medeleven 
• Je bent niet de slechterik 
• Je krijgt minder kritiek 
• Je kan niets doen aan je omstandigheden, je hebt geen verantwoordelijkheid 
• Je hebt het recht om de klagen 
• Je hebt het recht om je constant verdrietig te voelen 
• Anderen willen jou helpen, en willen doen wat je vraagt 
• Anderen vinden jou dapper en sterk doorwat je allemaal wel niet moet doorstaan 
• Het geeft een emotioneel levensdoel, de ene emotie wisselt de andere af, het voelt elke keer anders, het is nooit saai 
• Je voelt geen boosheid meer, jouw verdriet is overtreffend 

Intersectionaliteitsfactoren en creativiteit 

Is je over-overgroot oma van Afrikaanse afkomst? Duidelijk ben je voor één-zestiende deel Afrikaans. Het ene ras krijgt op basis van de Marxistische filosofie meer slachtofferpunten het andere ras. Wanneer je er ook maar eventjes mee weg komt zeg je dat je lid van een onderdrukt ras bent, ook al is dat aan je uiterlijk misschien niet zo goed meer te zien. Elk beetje slachtoffer-DNA is welkom bij onze poging om ons te profileren als alles behalve een onderdrukker. 

Naast je daadwerkelijke afkomst en DNA is het uiteraard belangrijker hoe je je hierbij voelt. Iedereen heeft ten slotte zijn eigen waarheid en eigen wetenschap. Je moet je niet laten vertellen wat je bent. Bepaal gewoon op basis van je gevoel tot welke sekse of ras je behoort.  

Duidelijk, vrouwen worden onderdrukt door mannen. Ook al doet een man zijn uiterste best om eerlijk te leven en iedereen hetzelfde te behandelen, een man is per definitie een gemene onderdrukker. Gelukkig is het idee van geslacht niet meer binair, maar is het meer een spectrum. Onderzoek jezelf en kom er achter wat je bent, en geef dat een naam. Hoe minder "man" je bent des te beter. 

Een paar jaar terug had Facebook 71 (?) genderkeuzes. Omdat er elke dag nieuwe genders bijverzonnen werden hebben ze het bijhouden van deze optielijst maar opgegeven en het veranderd naar een open invulveld. Wijs! Want als er één keuze ontbreekt beledig je weer een groep mensen. Heb jij een nieuwe plek op het spectrum ontdekt? Dapper hoor! 

Bij een binair geslachtsmodel kom je logischerwijs uit op vier typen sexuele geaardheden; heterosexueel, homosexueel, bisexueel, asexueel. Men onderzoekt zichzelf en profileert zich als één van deze. Maar, zoals net al genoemd, is een binair geslachtsmodel achterhaald, het is nu een spectrum; bij een oneindig aantal geslachten heb je een oneindig aantal sexuele geaardheden in het kwadraat.

Te jong of te oud om te werken, te stemmen, naar de kroeg te gaan, te demonstreren, een mening te hebben over een bepaald onderwerp, enzovoorts. Leeftijd is sowieso een gevoelig onderwerp. Bepaal zelf je leeftijd maar... als jij je maar goed voelt. 

Alles is vloeibaar, elke dag is anders, jij en je gevoelens zijn elke dag anders. Misschien ben je op de ene dag wel een man, op de volgende een vrouw, op de dag daarna iets er tussen in... 

"1+1=3" is niet langer incorrect; we noemen dat nu "buiten de box denken". Het is progressie, het is dapper. De wetenschap is dood, het is vermoord, wij stonden er bij en keken er naar.

Jouw identiteit? Verzin maar iets.

Wat is nou het probleem?

Iedereen mag toch lekker doen wat hij of zij wilt? Als iemand denkt een helikopter te zijn... ik vind dat zelf nogal vreemd, maar zolang ik daar geen last van heb moet je die persoon lekker laten, toch? Dit gedrag van individuen heeft toch geen invloed op mijn leven? Geen invloed op mijn woon- en werkomgeving, op de educatie van mijn kinderen, op de wetten van het land waarin ik leef? 

Het idee leeft dat gelijkheid zich bewijst door middel van diversiteit. Dit idee stelt bijvoorbeeld dat als een bedrijf met hun sollicitatieproces niet oneerlijk is, dan is hun personeelsbestand een representatie van het volk. Stel dat 15% van de Nederlandse bevolking een donkere huidskleur heeft, dan moet logischerwijs 15% van het bedrijfspersoneel ook donker zijn. In praktijk vindt je deze representatie van het volk bij geen enkel bedrijf. In de stratenmakerij werken alleen maar mannen, in de zorg werken buitenproportioneel vrouwen. In de IT weer vooral mannen, in het basisonderwijs weer vooral vrouwen, etc. 

Duidelijk hebben de Nederlandse bedrijven een groot discriminatie probleem. Duidelijk heeft de gemiddelde bedrijfscultuur een seksistische, racistische, homofobe boventoon! Steeds meer mensen willen dat deze "problemen" aangepakt worden, en het volk stemt dan ook steeds meer op partijen die diversiteit zien als hoogste doel, en die diversiteit willen meten, controleren, en afdwingen.  

Het idee van maatregelen zoals gender- en rasquota's zijn al toegepast in Braziliaanse en Canadese regeringen. Nog even en dit soort maatregelen vindt je terug in beleid en wetgeving in je eigen land. Dit zal invloed hebben op iedereen die zich niet weet te positioneren als een of andere onderdrukte minderheid. 

Eeerlijkheid wordt niet behaald door het herverdelen van rijkdom, of het voortrekken van bepaalde goepen; eerlijkheid is verdienste belonen - en dat is wat vrij ondernemerschap doet. 

Het behalen van Sociale Gerechtigheid is onmogelijk

Veel "problemen" van de zelf gediagnosticeerde slachtoffers zijn feitelijk non-issues, en komen voort uit een narcistische poging tot aandachttrekken. Vaak gaat het om individuen die juist op lange termijn het beste geholpen zijn door ze te negeren. Ingaan op hun eis om gerechtigheid impliceert hun gelijk en bemoedigd hun irrationele gezeur. Uiteraard krijgen ze wel deze aandacht, uiteraard krijgen ze wel deze hulp. Echte concrete "hulp" kan uiteindelijk maar op één manier; wetgeving ten bate voor een minderheid, ten koste van alle anderen.

Voor de kleinste minderheden worden de meest specifieke uitzonderingsregels gemaakt, het voelt goed, het voelt als gerechtigheid. Maar het is niet zonder arbitraire discriminatie. Sociale rechtvaardigheid is geen helemaal geen rechtvaardigheid. Het vereist dat de rechten van de ene persoon worden afgepakt en worden uitgedeeld aan een ander. 

Wanneer een regering beleid maakt op basis van Sociale gerechtigheid kan het alleen maar mis gaan.  

Gelijkheid als heilig doel zien, en deze willen behalen door mensen lukraak in groepen te stoppen, de slachtoffers en schuldigen te bestempelen is onmogelijk eerlijk te doen. Ook het vaststellen van de herstelbetalingen, wie er betaald, en wie er ontvangt, is onmogelijk eerlijk te doen. Er aan willen beginnen is arrogant en dom. Wie bepaald de regelgeving? Hoe wordt bepaald hoeveel slachtofferpunten je hebt verzameld en hoeveel de kapitalistische samenleving jou moet goedmaken? Zodra één groep onder het mom van rechtvaardigheid zijn uitzondering heeft gekregen, wilt de volgende groep dat ook, en de volgende, etc. Het is te complex. Elke casus is anders en moet apart worden bekeken. Aangezien de klassen oneindig zijn, moet er een oneindige hoeveelheid zaken aan onrecht opgelost worden. 

Vragen waarvan de precieze feiten niet meer te achterhalen zijn; 

• Welke groep is er slachtoffer? 
• Wie behoort er tot deze groep? 
• Welke groep is er onderdrukker? 
• Wie behoort er tot deze groep? 
• Wat is het onrecht precies? 
• Wanneer was dat dan? 
• Hoe lang duurde dit onrecht? 
• Hoeveel geld moet er betaald worden? (Het gaat nooit niet om geld) 
• Wie uit de onderdrukkersgroep betaald er hoeveel ? 
• Wie uit de slachtoffergroep ontvangt hoeveel ? 

Het is onmogelijk om alle vragen accuraat te beantwoorden, en dus word er ingevuld wat goed voelt. De groep die het hardst schreeuwt wordt het eerst bedient. 

En de schreeuw is hard, want zij zijn ten slotte slachtoffer van het kapitalistische systeem, en die ander is succesvol binnen dat kapitalistische systeem en dus moet die ander wel schuldig zijn. En onrecht moet rechtgezet worden. De onderdrukten van het Kapitalisme gaan natuurlijk niet zelf een onderneming opstarten, iets doen met hun leven met het gevaar succesvol te worden. Wie wilt er nou de slechterik zijn? Ze zijn te lui en te overtuigd van hun slachtofferschap om zelf verantwoordelijkheid te nemen voor hun leven. Nee, de oplossing voor ons ongeluk moet komen van de regering. 

Hoe onmogelijk de taak ook is om alle onrecht aan te pakken, de regering doet maar al te graag haar best. De klasseverdeling kan het de Marxistische politici niet complex genoeg zijn. Hoe fijner de intersectionaliteit, des te groter het conflict van de klassenstrijd, des te meer onrecht de regering moet oplossen, des te meer macht deze regering daarvoor nodig heeft. 

Het bureaucratische orgaan wat bij deze onmogelijk taak komt kijken zal uitgroeien tot het onhandelbaar, log, en onpersoonlijk is. De kosten van de ambtenarij zal een diepe bodemloze put zijn, de rekening is voor het volk. 

Geen enkel Sociaal Gerechtigheidsproblemen kan niet met nieuwe wetgeving opgelost worden zonder dat er een nieuw blik problemen opengetrokken wordt. Circulaire processen met een exponentieel groeiende stapel aan problemen. 

Onze ondergang 

Het is niet alleen een kansloze onderneming om deze (on)gerechtigheid te bewerkstelligen, het heeft ook maar één mogelijke uitkomst en dat is de ondergang van de westerse samenleving. 

De Marxist heeft namelijk, gelukkig, ook een oplossing voor de rompslomp! De oplossing belooft absolute gelijkheid voor iedereen, zal alle huidige en toekomstige ongerechtigheid oplossen en voorkomen. Het beloofd dat de regering alles oplost zonder dat wij ons druk hoeven te maken. En ook, deze oplossing belooft dit alles een stuk sneller; nu.  

Deze oplossing heet; "Communisme" ... ta-da! Ja hoor het woord is gevallen. "Communisme... oh, dan hoeven we ons geen zorgen te maken want dat zal ons zeker nooit meer gebeuren!" 

Als mensen inderdaad zouden leren van het verleden... helaas lijdt het menselijk ras van nature aan een soort chronisch geheugenverlies. Onze herinnering omtrent communisme is oppervlakkig, we herinneren de doden wel, maar niet meer wat de aanleiding was. We weten niet wat het volk dacht, welke filosofie populair was, op wat voor soort politici zij stemden en waarom. "De Nazi's van 1930 waren slecht omdat ze slecht waren..." dat ze vlak daarvoor normale mensen zoals jij en ik waren, en dat je Nazi-zijn moet leren, komt niet in ons op. 

We staan er niet bij stil dat China, Cuba, Laos, Noord-Korea, Vietnam nog steeds communistisch zijn. Juist als het gaat om; mensenrechten, vrijheid van meningsuiting, vrijheid van godsdienst, rijkdom, zelfexpressie, alles wat sociale gerechtigheidsvoorvechters belangrijk vinden, is in deze landen juist achteruit gegaan. 

Het communisme is verantwoordelijk voor meer dan 100 miljoen doden, en dit aantal loopt ook vandaag nog op. Onder de machthebbers is er geen haan die daar om kraait. 

Wij hebben nu 80 jaar vrede in west Europa en kunnen ons een (burger) oorlog, of een totaal ingestorte economie niet meer inbeelden. Juist hierom moeten we blijven kijken naar de holocaust, Soviet Unie, Cambodja, North Korea, hedendaags Venezuala (!), bestuderen hoe die situaties zich hebben kunnen ontwikkelen, en de symptomen ervan herkennen wanneer dit kwaad weer ergens probeert te verschijnen.

Elke "succesvolle" genocide had als basis de een specifieke klasse de schuld geven van alle ellende. Het begint met leiders en activisten die tegen bepaalde groepen zeggen dat ze in opstand moeten komen voordat hun onderdrukkende tegen-klasse ze afmaakt. 

In ideologiën, sociale bewegingen, de focus op wij tegen zij, de vraag om meer regeringsbemoeienis, zijn de signalen van het opnieuw opkomende Marxisme zichtbaar. De politici die dit aankaarten worden structureel belachelijk gemaakt. Het is mij oprecht verbijsterend dat de westerse voorvechters van sociale gerechtigheid het vuur waar ze mee spelen niet herkennen. 

Politiek interesseert ons in de Westerse Wereld sowieso niet. Maar stemmen doen we wel, op die ene meneer die zo goed zijn best doet, en zo vriendelijk overkomt op t.v. 

De doelgerichte methodes van de Marxist

Denk niet dat dit alles enkel een natuurlijk verloop van omstandigheden is. Op hoger niveau is er een agenda, en zit er bewuste sturing achter. De machthebbers van deze wereld hebben deze macht omdat ze er verslaafd aan zijn, hun hele leven draait om macht. Ze willen het houden en ze willen meer, én ze weten hoe en waar ze het zullen krijgen. 

Welk verhaal wordt er verteld om mensen zo ver te krijgen dat ze om socialisme, en zelfs om communisme zullen schreeuwen? 

Focus op slachtoffer versus dader

De marxist is de zelfverklaarde redder van het slachtoffer. We zouden ons moeten schamen dat rijk en arm nog steeds tegelijkertijd bestaan. Dat vrouwen zogenaamd minder verdienen dan mannen, of dat transseksuelen niet worden toegelaten tot de meisjestoiletten... we moeten er alles aan doen om het goed te maken, koste wat kost. Hun verhaal raakt ons in onze emoties, in ons rechtvaardigheidsgevoel, maar vaak ontbreekt rede.

Focus op diversiteit als oplossing

De marxist heeft het over de noodzaak van meer diversiteit, maar welk probleem moet diversiteit eigenlijk oplossen? Hoge diversiteitsclassificaties zijn prima, lage diversiteitsclassificaties zijn niet per se slecht. Diversiteit afdwingen, laten we zeggen het personeel van een bedrijf, kan alleen worden gedaan door actief te gaan discrimineren, wat alleen maar meer conflicten veroorzaakt.

Focus op "met z'n allen" 

Met z'n allen pakken we racisme, armoede, klimaatverandering, aan. Dit geeft ons het idee dat we één zijn. Iedereen die mee doet hoort er bij. Wie niet mee doet, wie een andere politieke mening heeft, kan direct aangewezen worden als schuldige. Diegene die mee doen moeten echter wel 100% meedoen, één keer uit de pas lopen en je komt op de publieke brandstapel. 

Postmodernistisch schoppen tegen onze fundamenten  

De Marxist schopt tegen de fundamenten van onze westerse samenleving. Een samenleving vol "oneerlijkheid" en "gewoontes die progressie tegenhouden". Ook al heeft iets zich over de loop van duizenden jaren keer op keer bewezen, dat betekend dan niet dat het niet onderdrukkend is. 

Aanval op de traditionele gezinsstructuur 

De traditionele gezinsstructuur van vader, moeder, en kinderen, is niet langer meer de hoeksteen van de samenleving. Het is niet langer meer zonder twijfel de beste manier voor het grootbrengen van mentaal stabiele, gelukkige burgers, die hun steentje zullen bijdragen aan de samenleving.  

We moeten openstaan voor alternatieven voor vader en moeder, ook al zijn er geen gegevens die laten zien dat het goed zou zijn voor de volgende generatie kinderen. 

Aanval op onze taal - politieke correctheid

Om te voorkomen dat hij de tere zieltjes van zijn stemmers beledigt, gebruikt de Marxist een strikt politiek correcte woordkeuze. Voor alles wat de postmodernisten in hun creativiteit en relativisme hebben bedacht is nieuwe vocabulaire uit de duim gezogen, zodat er om de beledigende waarheid heen gedraaid kan worden. 

• Illegale immigrant → Ongeautoriseerde immigrant  
• Zwartwerker → Werknemer zonder papieren  
• Negerzoen → Zoen  
• Jodenkoek → Odenkoek  
• Minderheid → Onderbezet, ondervertegenwoordigd 
• Mankracht → menselijke hulpbronnen  
• Moeder → Ouder die kinderen baart  
• Broer, of zus → kind 
• Blank → Wit  
• Dik → Overgewicht 
• Lelijk → Ernstig gebrek aan uiterlijk  
• Gehandicapte → Persoon met een fysieke beperking  
• Lijdt aan astma → Heeft astma 
• Doof → Slechthorend 
• Brandweerman → Brandweerpersoon 
• Sloppenwijk → Economisch achtergebleven gebied 
• Pasen → Voorjaarsfeest  
• Amen → Amen and awomen (ik verzin het niet) 

Woorden die niet onzijdig zijn, stereotypisch zijn, implicaties maken over seksuele geaardheid of ras, mogen niet meer gebruikt worden. Ook kleurnamen, genderindicators, of eerlijk en openhartig praten over iemands fysieke toestand... het kan allemaal echt niet meer. 

Taal is een communicatiemiddel. Hoe meer woorden iemand tot zijn beschikking heeft, des te preciezer iemand zich kan uiten, des te tactvoller iemand kan zijn, des te minder kans op miscommunicatie.

Als deze vorm van politioneel toezicht op woorden nou zorgde voor nieuwe woorden om onze vocabulaire mee uit te breiden. Maar helaas verbiedt het enkel woorden, en zijn we gedrongen om alternatieven te gebruiken die minder accuraat zijn. Onze vocabulaire wordt kleiner, het is bewuste verloedering van onze taal. 

De gegeven reden om bepaalde woorden niet meer te gebruiken is om het mogelijk kwetsen van gevoelens koste wat kost te vermijden. Echter kan je het kwetsen van een ander alleen volledig vermijden wanneer iedereen precies hetzelfde denkt, dat is én saai, én we krijgen dat nooit voor elkaar. Ook moet je voorkomen dat je mensen buitensluit, we moeten dus "inclusieve taal" gebruiken. Inclusievere communicatie betekend per definitie; een algemenere, minder preciezere communicatie. Ik wil niet faag overkomen, ik wil juist zo precies mogelijk zijn wanneer ik wat te zeggen heb.

Ze verbieden woorden, of veranderen hun betekenis. Uiteindelijk kan niemand meer redeneren of discuseren over de onderwerpen die de Marxist niet besproken wilt hebben. Vele politiek correcte woorden slaan niet aan door natuurlijk populair gebruik, maar worden gepushed met propaganda of activisme. Als ze controle hebben over ons taalgebruik hebben ze controle over onze gedachten. 

Sociale problemen liggen veel dieper dan spraak, mensen de mond snoeren door bepaalde woorden te verbieden zal alleen maar meer strijd, onbegrip, en nu ook miscommunicatie opleveren. 

Diversiteit als doelstelling, behalve in woorden of ideeën. Politieke correctheid is fascisme dat zich voordoet als beleefdheid. 

Aanval op het kapitalisme 

Het kapitalisme heeft heus problemen; bedrijven die gesponsord worden zodat ze jaren lang zonder problemen ver onder de marktprijs kunnen opereren, net zo lang tot ze all hun concurreerd hebben uitgehongerd. Monopolisten die lobbyen voor strengere regels op hun eigen product zodat het voor kleine ondernemers te duur is om in de markt mee te doen. Er zijn ongetwijfeld meer issues met het late stadium van kapitalisme. 

Wat ook waar is, is dat de hele wereld alle vooruitgang ooit te danken heeft aan kapitalisme. Al onze economische, technologische, medische, educatieve, infrastructurele ontwikkeling is te danken aan ondernemers die ooit een kans zagen, deze kans najaagden, en succesvol werden. 

In een kapitalisme markt zijn diegene die het risico aandurven om een onderneming op te starten volledig vrij. Werkgevers hebben een financiële aansporing (het succes van het bedrijf) om de beste mensen aan te nemen, en dus om niet te discrimineren op onbelangrijke factoren.  

Diegene die een investeringsrisico niet zien zitten zijn vrij om bij werkgevers te onderhandelen over hun arbeid. Werknemers hebben een financiële aansporing om hun beste werk te leveren, of, als de de vergoeding niet naar wens is, ergens opnieuw te onderhandelen. 

Een vrije markt is niet ongereguleerd, een vrije markt ís een vorm van regulatie. Veel problemen van het kapitalisme zijn juist terug te leiden naar half bakken regeringsbemoeienis. Regels en maatregelen die een regering een markt oplegt moeten de doordachtzaamheid hebben vergelijkbaar met die van een openhartoperatie. De redenen moeten "levensreddend" zijn, maar vaak hebben korte termijnresultaten, die ministers in een positief daglicht moeten zetten, de prioriteit (de zittingsduur van de Tweede Kamer is vier jaar). 

Kapitalisme is niet perfect, maar het steekt met kop en schouders boven andere opties uit. 

Focus op globalisme 

Ook op het niveau van landen moet alles samen opgelost worden. Landen die niet mee doen zijn het zwarte schaap. Het is voor communistische landen een fundamenteel probleem als mensen het land kunnen ontvluchten. Daarom hebben communistische landen muren. Als de hele wereld communistisch is, is er sowieso geen plek om naartoe te vluchten. Communisme heeft een betere kans van slagen als er geen landen zijn. Eén wereldregering.

Propaganda 

Al deze narritieven vindt je terug in; reclame, het nieuws, praatprogramma's, films, kinderfilms, games, muziek, politiek, wetenschap, religie, bedrijfsslogans.

In films en games worden onderdrukte minderheden kwampachtig op de voorgrond geplaatst zonder dat het echt iets toevoegd aan het daadwerkelijke verhaal. Bedrijven doen mee met de roep om sociale gerechtigheid uit angst klandizie te verliezen (behalve in landen waar ze klandizie zullen verliezen juist als ze meeroepen om sociale gerechtigheid). In tekenfilms voor kinderen zie je steeds meer de focus op bepaalde sexualiteiten, terwijl kinderen helemaal niet met wat voor sexualiteit dan ook bezig moeten zijn. Mentale gymnasten  hebben de stelling weten in te nemen dat "Westerse wiskunde" wordt gebruikt als een instrument van macht en onderdrukking, aan deze "discussie" wordt nu op scholen kostbare energie verspilt. Het is niet eens subtiel meer...

Wat nu dan?

Wat ideëen betreft is het poltieke spectrum van links naar rechts waardevol, ik ben voor  stimulans voor diversiteit van ideëen. Ik wil alle ideëen horen, ik wil dat iedereen alle ideëen hoort. Alleen dan kan iedereen de goede en slechte ideëen voor zichtzelf onderscheiden, de meeste mensen kunnen dat heus wel. Echter, wanneer extreem slechte ideëen uitvoerd gaan worden, of in uitvoering zijn, is het nodig dat we deze zonder excuus benoemen voor wat ze zijn; dom, en gevaarlijk. Bij deze. Onderzoek het, neem positie in, want wanneer je dat niet doet is de kans groot dat je onwetend met ze mee doet.

"Jij bent gewoon bang..."

Ja, dat ben ik ja. Iedereen met gezond verstand is bang voor Marxisme/ Socialisme/ Communisme. Maak mij alstublieft duidelijk dat ik spoken zie, en dat deze mensen wel te vertrouwen en goed bij hun hoofd zijn. Bewijs me dat socialisme deze keer wel goed uitgevoerd gaat worden en dat het deze keer wel goed zal uitpakken. Want alles heeft bewezen; dat gaat het niet.

Advertisements